Նախ՝ ով­քե՞ր են հրեշ­տակ­նե­րը. նրանց գո­յու­թյու­նը քրիս­տո­նեա­կան հա­վատ­քի ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րից մեկն է։ Հու­նա­րեն «Ան­գե­ղոս» բա­ռը հա­յե­րե­նում ու­նի «Պատ­գա­մա­բեր» ի­մաս­տը։

Մեր օ­րե­րում քրիս­տո­նեու­թյուն բա­ռի կող­քին ա­մե­նա­շատ գոր­ծած­վող բա­ռը շատ եր­կար «հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյունն է», բառ, որ հան­դուր­ժում են շատ քրիս­տո­նյա­ներ, գաղջ ու գոլ մի բառ, որ ա­մեն մե­կին չի հա­ջող­վում կուլ տալ:

Աշ­խար­հի կրո­նա­կան և գա­ղա­փա­րա­կան բազ­մա­զա­նու­թյան զա­նա­զան զամ­բյուղ­նե­րում տար­բեր «բերք» է հա­վաք­վում: Սա­կայն հա­վաք­վում է ա­ռանց Քրիս­տո­սի: Հետևա­բար` հա­վաք­ված հա­վա­տա­ցյա­լը խաբ­ված է ու խլ­ված Քրիս­տո­սի հո­տից, հա­վաք­ված հա­ցը քար է, ձու­կը` օձ:

Ինչ­պի­սի՜ ա­նար­դա­րու­թյուն։ Ո­մանք կար­դա­լով այս հրա­պա­րակ­ման վեր­տա­ռու­թյու­նը կհար­ցադ­րեն. «Ինչ­պե՞ս կա­րե­լի է. տր­վում է ու­նե­ցող­նե­րին և վերց­վում է չու­նե­ցող­նե­րից, նույ­նիսկ Ռո­բին Հու­դը ա­վե­լի ար­դա­րա­միտ էր», կամ` «Ե­կե­ղե­ցին միշտ էլ հա­րուստ­նե­րի կող­մից է ե­ղել», կմ­տա­ծեք դուք:

Այդ լույսն էր ճշ­մա­րիտ լույ­սը, որ լու­սա­վո­րում է ա­մեն մար­դու, որ գա­լու է աշ­խարհ: Նա աշ­խար­հի մեջ էր, և աշ­խար­հը նրա­նով ե­ղավ, սա­կայն աշ­խար­հը նրան չճա­նա­չեց: Յու­րա­յին­նե­րի մոտ ե­կավ, բայց յու­րա­յին­նե­րը նրան չըն­դու­նե­ցին:

Պատժ­վու՞մ է ար­դյոք չա­րը այ­սօր և ինչ­պե՞ս: Ո՞րն է ել­քը բա­րու հաղ­թա­նա­կի: Այ­սօր հա­ճախ հն­չող հար­ցը ա­ռօ­րյա կյան­քում չա­րի ան­պատ­ժե­լիու­թյան մա­սին է:

Ի­րենց իսկ գե­րեզ­մա­նի հո­րը փո­րող աչ­քա­ծակ օ­ձահ­մա­նե­րը բա­նից ան­տե­ղյակ դեռ փո­րում են պե­տա­կա­նու­թյան հիմ­քե­րը և քան­դում ող­ջա­խո­հու­թյան ցան­կա­պա­տը:

Ո՛վ մարդ, դու, ան­կախ հա­վա­տի աս­տի­ճա­նից, Ե­կե­ղե­ցու` խա­ղաղ սր­բա­վայ­րի կա­րիքն ու­նես` խու­սա­փե­լու հա­մար սխալ հաս­կաց­վե­լուց, իսկ շատ հա­ճախ էլ` քո իսկ սխա­լա­կան ան­ձից։

Այս բանն ի­մա­ցիր, որ վեր­ջին օ­րե­րին չար ժա­մա­նակ­ներ պի­տի գան, երբ մար­դիկ պի­տի լի­նեն անձ­նա­սեր, փո­ղա­սեր, հպարտ, ամ­բար­տա­վան, հայ­հո­յող, ծնող­նե­րին անհ­նա­զանդ, անշ­նոր­հա­կալ, ան­մա­քուր, ան­հաշտ, ան­գութ, բան­սար­կու, ան­ժուժ­կալ, դա­ժա­նա­բա­րո, ան­բա­րե­սեր, մատ­նիչ, հան­դուգն, մե­ծա­միտ, ա­վե­լի շատ հեշ­տա­սեր, քան աստ­վա­ծա­սեր, մար­դիկ, որ ու­նեն աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան կեր­պա­րանք, սա­կայն ու­րա­ցել են նրա զո­րու­թյու­նը (Բ Տիմ. 3; 1- 5)։

Ի սկզ­բա­նե Աստ­ված ստեղ­ծեց եր­կինքն ու եր­կի­րը: Եր­կիրն անձև ու ան­կազմ էր, խա­վար էր տի­րում ան­հու­նի վրա, և Աստ­ծո հո­գին շր­ջում էր ջրե­րի վրա: (Ծննդ. 1;1-3): Այս­պի­սի պատ­կե­րա­վոր ու գե­ղար­վես­տա­կան ձևով Սուրբ Գր­քի ա­ռա­ջին տո­ղե­րի հա­մա­հե­ղի­նա­կը նկա­րագ­րում է ո­չին­չը: